“Otomobil ve hafif ticari araçların CO2 emisyonlarını hızlı bir şekilde azaltma hedefiyle elektrikli araçlara büyük bir geçiş bir seçim değil, bir zorunluluktur. Bununla birlikte, iddialı elektrifikasyon hedeflerini uygulamak için eşit derecede iddialı koşullar oluşturmadan basitçe belirlemek akıllıca bir strateji değildir.
Çok daha fazlasını yapmak gerekiyor!
Avrupa’nın elektrikli araç endüstrisini hızlı bir şeride geçirmek için çok daha fazlasını yapması gerekiyor. Bazılarının saatin geri alınabileceğine dair işaretler okuduğu Avrupa seçimleri yaklaşırken bu durum daha da acil hale geliyor. Tam tersine ‘eğer’i tartışacak aşamayı çoktan geçtik. Bunun yerine, ‘nasıl’ konusuna tam vurgu yapılmalıdır: ekonomik, çevresel ve jeopolitik çıkarlar arasında sürdürülebilir ve gerçekçi bir denge kurarken aynı zamanda ortak toplumsal hedeflerimize gerçekten ulaşacak şekilde ulaşım ve hareketliliği karbondan arındırmak.
Peki biz nerede duruyoruz?
Otomobil endüstrisi, 2030’a doğru elektrifikasyona 250 milyar Euro’nun üzerinde yatırım yapma taahhüdünde bulundu; bu, birçok üye devletin GSYİH’sının toplamından daha fazla. Ancak elektromobilite devrimi, endüstriyel bir perspektiften bakıldığında ne kadar karmaşık ve dönüştürücü olsa da, bir aktarma organı teknolojisini bir başkasıyla değiştirmekten çok daha fazlası anlamına geliyor. Birçok kişinin top oynadığı bir takım sporu da gerektirir. İşte işler burada zorlaşıyor.
Avrupa’nın elektrikli araçlara yönelik kamu şarj altyapısının durumuna ilişkin yakın tarihli bir ACEA raporu, aydınlatıcı bulguları ortaya çıkardı. ACEA, 2030 yılına kadar 8,8 milyon şarj noktasına ihtiyaç olacağını tahmin ediyor. Bu, 2030 karbonsuzlaştırma hedefine ulaşmak için her yıl yaklaşık 1,2 milyon şarj cihazının kurulması gerektiği anlamına geliyor; bu, şu anda kurulu olanın (yılda 150.000) sekiz katıdır ve bu göz açıp kapayıncaya kadar gerçekleşir. altyapı izinlerinin onaylanması ve kurulumu açısından.
AB, önümüzdeki beş yıl içinde elektrikli araçları tüm Avrupalılar için pratik bir gerçeklik haline getirme konusunda ciddiyse, halka açık şarj noktalarının konuşlandırılmasının dramatik bir şekilde hız kazanması gerekiyor. Başta Orta ve Doğu Avrupa olmak üzere pek çok ülkede ciddi anlamda yetersiz hizmet var. Aslında, AB şarj noktalarının neredeyse üçte ikisi, AB yüzölçümünün yaklaşık %20’sini kapsayan yalnızca üç üye ülkede (Hollanda, Fransa ve Almanya) yoğunlaşmıştır. Tüm şarj cihazlarının diğer üçte biri diğer 24 AB üyesi arasında seyrek olarak dağılmıştır.
Kesintisiz sınır ötesi mal taşımacılığına dayanan işletmeler arası lojistik sektöründe bu zorluk daha da ciddi hale geliyor. Örneğin, uzun mesafe taşımacılığı için elektrikli kamyonlara yapılan operatör yatırımları, yetersiz ve yetersiz şarj ağları nedeniyle büyük ölçüde caydırılıyor.
Yine de altyapı, başarılı bir EV geçişinin tarifindeki temel bileşenlerden sadece bir tanesidir. Avrupa aynı zamanda Avrupalıları elektrikli araçlara geçiş yapmaya teşvik etmek için bu iddiasını doğru teşviklerle desteklemelidir. En hızlı EV öncülerine bir bakış, akıllı bir politika karışımıyla neler başarılabileceğine dair kısa bir örnek sunuyor. Vergi kredileri, KDV indirimleri (elektrik şarjı dahil), daha düşük kayıt ücretleri, daha ucuz park etme ve geçiş ücretleri gibi çok çeşitli araçlar , çeşitli politika araç seti, EV alımı için önemli ödüller kazanabilir.
EV geçişi, konu EV teşvikleri olduğunda parçalanmış bir iç pazar nedeniyle de kısıtlanıyor. Teşvik oluşturma yetkisi her üye devlete ait olup, sınırlar arasındaki eşitsizlikleri daha da artırıyor ve kamu bütçeleri üzerindeki ekstra baskıyı daha iyi karşılayabilecek daha zengin ülkelere yetişmeyi zorlaştırıyor. Avrupa düzeyinde karbondan arındırma hedeflerinin belirlenmesi tartışmasız doğru bir yaklaşım olsa da, elektrikli araçlara yönelik 27’den fazla koordine edilmemiş planın bulunduğu bir kıta, geçişi engelleyecektir.
Son olarak, altyapı ve teşviklerin, Avrupalı otomobil üreticilerinin talep ettiği, Ar-Ge’den geri dönüşüme kadar tüm EV yaşam döngüsünü kapsayan daha geniş, bütünsel bir endüstriyel stratejiyle düzgün bir şekilde senkronize edilmesi gerekiyor. Elektrikli araçların Avrupa’da üretilmesinin, içten yanmalı motorlu modellere veya üretim maliyetlerinin daha düşük olduğu bölgelerden ithal edilen elektrikli araçlara göre daha pahalı olduğu bir gerçek. Bu, Avrupa’nın politika çerçevesinin, daha yüksek pil üretimini ve enerji maliyetlerini düşürmenin yanı sıra EV çağına güç sağlamak için kritik hammaddelere erişimi güvence altına almak gibi uygun fiyatlı üretimi teşvik etme konusunda daha iyi bir iş yapması gerektiği anlamına geliyor.
Elektrikli araçların karşılanabilirliği şüphesiz hem otomobil üreticileri hem de tüketiciler için bir endişe kaynağıdır. Sonuçta EV geçişinin aynı zamanda yaşları, mali durumları veya yaşadıkları bölge ne olursa olsun tüm Avrupalılar için kapsayıcı ve erişilebilir olması gerekiyor.
Özetle, Avrupa’nın karayolu taşımacılığındaki CO2 emisyonlarını azaltmaya yönelik iddialı hedefleri, EV geçişini gerçeğe dönüştürmek için gereklidir. Bununla birlikte, başarılı bir EV geçişi, aynı şekilde, daha akıllı ve daha iyi koordine edilmiş bir Avrupa politika çerçevesine dayanan ABD ve Çin’in daha birleşik stratejilerine uyum sağlamak için Avrupa’da yaygın altyapıyı, güçlü pazar talep desteğini ve rekabetçi, uygun fiyatlı üretim koşullarını da gerektirir . Yüce politika hedefleri, uygulamaya yönelik aynı derecede cesur eylemlerle eşleştirilmelidir.”
Editör: Abdullah KURTAY
